To nie jest radio dla młodych ludzi

Jeśli Twoi starzy podczas podróży autem z zapałem słuchają Trójki, to wiedz, że jesteś jedną z tysięcy młodych osób, którzy doskonale znają ten ból. W kręgach tatusiów 40+ oczywiście rzeczone radio może uchodzić za wzór ambitnej rozgłośni, swego rodzaju skarbnicę fascynujących publicystycznych audycji, błyskotliwych bon motów i zadziwiających muzycznych inspiracji. Ale umówmy się: młode pokolenie tego nie kupi, no chyba że ktoś aspiruje do roli „starej malutkiej” lub - jak kto woli - do roli zgrzybiałego adolescenta słuchającego radia wg utartego schematu „lubię, gdy coś se leci w tle”.

Zanim rozpocznę moją pięciopunktową listę żali do Najjaśniejszej Trójki, pragnę rzucić ostrzeżenie dla wszystkich tych, którzy panicznie boją się internetowego hejtu. Niestety w moim wpisie nie obejdzie się bez inwektyw, słownictwa nacechowanego emocjami i ogólnego jadu skierowanego przeciwko praktycznie każdej formie działalności Programu Trzeciego. Jeśli więc już teraz czujecie się urażeni moimi wypocinami, lepiej nie kontynuujcie lektury tego tekstu. Z czasem będzie tylko ostrzej, bezwzględniej i jeszcze bardziej po bandzie.

1. Spectrum muzycznego ziewu

Trudno znaleźć stację radiową, która grałaby równie nużącą muzykę jak Trójka. Piję tutaj nie tylko do tego, czym Myśliwiecka 3/5/7 raczy słuchaczy na swojej nudnej jak flaki z olejem, bezdusznej, odgórnie narzucanej playliście. Niestety równie źle, a niekiedy nawet jeszcze gorzej jest wtedy, gdy za radiowym mikrofonem usiądzie nie koleś od wiadomości, sportu czy kurwa wystawy w Zachęcie, lecz ktoś teoretycznie ogarnięty muzycznie. Najczęściej w przerwie między natchnioną gadaniną takiego osobnika usłyszymy szlagiery pokroju Stana Borysa, Czerwonych Gitar czy Kabaretu Starszych Panów. Serio, gdy kiedyś cyklicznie musiałem jechać samochodem z moim dziadkiem, zawsze natrafiałem na audycję kolesia, który z rozrzewnieniem wspominał podobne wspaniałości lat minionych.

Wiadomo, Trójka jest radiem różnorodnym, więc oprócz Skaldów i Budki Suflera, musi być tu jeszcze trochę miejsca dla innych tuzów muzyki. Stąd też, słuchając przez kilka godzin tej wspaniałej rozgłośni, z pewnością natraficie na co najmniej jedną audycję poświęconą jazzowi i bluesowi. Nie żebym był szczególnie ambiwalentnie nastawiony do tych gatunków, ale cholera, gdy słucha się prowadzących podobne audycje dziadków, którzy sprawiają wrażenie zakonserwowanych jakoś co najmniej 60 lat temu i totalnie zamkniętych na wszelkie nowe bodźce, to szlag człowieka trafia. Pewnie gdyby usłyszeli współczesne kompozycje Flying Lotusa czy Thundercata (tu oczywiście piję do jazzu), wstrząsnęli by głową z dezaprobatą, spojrzeli na siebie i jeden powiedziałby do drugiego: „eee tam, Marian… wracamy do sprawdzonych klasyków”.

Równie tragicznie jest wtedy, gdy trójkowemu motłochowi prezentowana jest najświeższa muzyka, głównie ta z rodzimego podwórka. Tu królują pretensjonalne, pseudo-alternatywne klimaty pokroju Meli Koteluk czy Gaby Kulki, jak również: wszelkie przepoczwarzenia Voo Voo-Fisz Emade Tworzywo, najnowsze kompozycje poety naszych czasów - Artura Andrusa, a także nowe single artystów, którzy jeszcze przez dziesiątki lat będą grali u nas to samo, tymi samymi środkami, dla tych samych ludzi. Tak, tak: mam tu na myśli przede wszystkim Dżem, a także Kazika i jego nieśmiertelny Kult – ponownie z wszelkimi przepoczwarzeniami. Co ciekawe każdy z wymienionych tu artystów ciągle utrzymuje się na słynnej LP3.

2. Promocja zer

Pozostając przy wątkach muzycznych, nie sposób nie wspomnieć o „gwiazdach”, jakie uparcie promuje Trójka z całym zastępem swoich redaktorów. Pamiętam, jak kilka lat temu na Myśliwieckiej onanizowano się nad koncertem niejakiego Raya Wilsona, który to występ odbył się (a jakże?) w Studiu im. Agnieszki Osieckiej. Tu pewnie rodzi się pytanie: Who the fuck is Ray Wilson? No więc tak: koleś jest znany głównie z tego, że w latach 1996-1998 był wokalistą Genesis. Krótko mówiąc, jest się czym chwalić… Ale to nie koniec sukcesów tego pana – nasz poczciwy Ray wydał pięć solowych albumów studyjnych, które (w zależności od krążka) albo nigdzie się nie sprzedały, albo doceniła je tylko polska i niemiecka publiczność – trochę casus (całe szczęście) zapomnianego już duetu Hurts, nieprawdaż? Tak czy inaczej to nie koniec „highlightów” w karierze Raya Wilsona. Jak podaje bowiem niezawodna Wikipedia, nasz bohater 18 września 2014 roku wystąpił wraz z Budką Suflera na Placu Zamkowym w Lublinie w ramach koncertu "Memu miastu na do widzenia". Jak to mówią, „leżącego się nie bije”, dlatego też dajmy już sobie spokój z tym Rayem i przejdźmy do prawdziwych grubych ryb przemysłu trójkowo-muzycznego w Polsce.

Pisząc „grube ryby”, miałem na myśli kogoś znacznie bardziej wpływowego na naszym podwórku, niż jakiś „no name”, któremu raz udało się dojść ze swoją płytą na 17. miejsce zestawienia OLIS. A że musi być kontrowersyjnie, to w sekcji pod tytułem „Promocja zer” napiszę o Stingu… Nie odkryję chyba Ameryki, jeśli stwierdzę, że w Polsce ten były frontman The Police jest wręcz ubóstwiany. Koleś przyjeżdża do naszego nieszczęśliwego kraju pizdyliard razy w roku, a sale koncertowe – ba! hale koncertowe – za każdym razem wypełniają się do ostatniego fana. Podobnie jest z płytami, jakie sygnowane są imieniem tego artysty. Bez względu na to, czy wydawana jest kolejna reedycja jego albumu, jakaś wersja deluxe czy może reinterpretacja dawnej twórczości na modłę świąteczną, symfoniczną czy jakąkolwiek inną (czytaj: odgrzewany kotlet) – niestety za każdym razem, parafrazując klasyka, „ciemny lud i tak to kupi”. A Trójka i tak to będzie polecać! Status płyty tygodnia, pierwsze miejsce singla na LP3, onanizowanie się nad postacią Stinga przez Mahcina Kydhyńskiego, patronaty medialne, wywiady – czego dusza zapragnie. Bez względu na to, jakie gówno wypuści pan Sumner, jak bardzo po raz kolejny pokaże, że gardzi swoimi fanami, wydając już po raz enty odarte z inwencji twórczej kotlety, Najjaśniejsza Trójka i tak się będzie tym zachwycać. Bo to w końcu taaaaki zasłużony artysta!

Podobnych przykładów na promocję rzeczy kompletnie bezwartościowych przez ludzi z Myśliwieckiej jest jeszcze całe mnóstwo. Choćby ostatnia płyta Pixies i ostatni album Pink Floyd, czyli dzieła, na które nikt na Zachodzie nie dał się nabrać i które cała światowa krytyka jednomyślnie zrównała z ziemią. Oczywiście w Programie Trzecim obie pozycje były żarliwie chwalone, polecane, poświęcono im dużo uwagi w audycjach autorskich. Efekt tego był taki, że Polacy po raz kolejny okazali się znakomitym rynkiem zbytu dla „weteranów rocka”, którzy nie mają już absolutnie nic do zaoferowania, i tym samym The Endless River - ostatni (za kilka lat może okaże się, że jednak przedostatni) album Pink Floyd – pokrył się u nas aż potrójną platyną!

3. Zadufane w sobie autorytety

Mówiąc o wątpliwej jakości artystach promowanych w Trójce, nie sposób nie wspomnieć o ludziach, którzy w podobnych promocyjno-agitacyjnych akcjach zawsze grają pierwsze skrzypce. Mowa tu oczywiście o zadufanych w sobie autorytetach, będących już od kilku, kilkunastu, a czasem nawet kilkudziesięciu lat absolutnie nie do ruszenia w Polskim Radiu, sprawiających wrażenie przyspawanych do radiowych stołków. Jest wśród nich poczciwy pan Marek, który pod pewnym względem przypomina mi Tomka Kammela (ale przecież nie będę nikomu zaglądał do łóżka…). Mistrz Marek niezmiennie puszcza to, co każdy trójkowy słuchacz na pewno już kiedyś słyszał, ale i tak przecież fajnie się tego słucha. Poza tym jakaż to kultura osobista u pana Marka, jakiż odprężający głos ma pan Marek i jakże ciekawie mówi...

Równie wielbiony przez drogich, szanownych słuchaczy jest Mahcin Kydhyński. Ach, on to ma jeszcze wspanialszy głos! No i muzyka, jaką prezentuje, oczywiście równie dobra! Bo przecież jakże mógłby się mylić facet, który wydaje siestowe składanki pod własnym nazwiskiem. Jakże może mylić się facet, który na liście najchętniej kupowanych płyt w naszym kraju zdetronizował samego Mistrza Marka Sierockiego. Jakże może mylić się facet, którego na partnera życiowego wybrała diva polskiej piosenki (ta, dla której jedno imię to za mało). To się nazywa znawstwo, to się nazywa obycie, to się nazywa klasa sama w sobie.

Och, podobne wybitne jednostki mógłbym jeszcze wymieniać godzinami. Tylko nie wiem, czy ma to jakikolwiek sens. Polscy słuchacze przecież i tak będą dalej zachwycali się tymi nadętymi redaktorami, dalej będą urzeczeni (ach, jakież to pretensjonalne słowo) całą tą bezwartościową, zamkniętą na jakiekolwiek nowe bodźce gadaniną, tym całym pieprzonym towarzystwem wzajemnej adoracji. Dlatego też myślę, że już czas zakończyć moją wielką frustrację ad personam i nie poświęcać kolejnych linijek tego tekstu np. pewnej pani, która, pracując w radiu, nie umie mówić „r”.

4. Za hajs podatników baluj

Tak się zastanawiam, dlaczego my wszyscy musimy płacić na to chujowe radio. Ja go nie słucham, Ty – mam nadzieję – też nie, a i tak oboje musimy utrzymywać z podatków cały ten moloch. To cholernie niesprawiedliwe, że fajne alternatywne rozgłośnie - tworzone przez młodych ludzi działających z powołania, pracujących często za marne grosze albo kompletnie za darmo – konkurują z państwowymi gigantami takimi jak Trójka na kompletnie nierównych zasadach. Słucham sobie takiego Radia Kampus w Warszawie, ale jak już wyjadę poza granice stołecznej aglomeracji, jestem skazany albo na mainstream pokroju ZETki czy RMF-u, albo właśnie na Trójkę, która dostęp do częstotliwości w każdym zakątku kraju ma chyba zagwarantowany ustawowo. Najlepiej by było sprywatyzować to wszystko w cholerę. Jak jest popyt, to się ostanie; jak nie – to upadnie. I wszyscy będą szczęśliwi. A ci, którzy, broniąc Trójki, powołują się na mityczną misję publicznych nadawców, niech przełączą się na VOX FM (tam przecież stacjonuje niezastąpiony Mistrz Marek Sierocki), albo poszukają szczęścia na falach Złotych Przebojów. Kiedyś działał tam przecież Marek Niedźwiecki, więc misji z pewnością nie można tej stacji odmówić.

5. Mekka nie żalu?!

Najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że wiele młodych ludzi uważa Trójkę za zajebistą alternatywną stację. Pamiętam doskonale, jakie soczyste hejty rozległy się w kierunku pewnego osławionego Scumbaga, gdy ten zrezygnował z ogłaszania nowych artystów na Open’era w Trójce na rzecz (podówczas istniejącego jeszcze) Roxy. Zresztą spróbujcie gdziekolwiek skrytykować ekipę z Myśliwieckiej, a zaraz okaże się, że jesteście muzycznymi ignorantami i nie wiecie, co to jest prawdziwa niezależna twórczość. Jakimś cudem tak już się utarło, że w porządnym towarzystwie lepiej nie poddawać w wątpliwość autorytetu Najjaśniejszej Trójki.

Swoją drogą, wiecie co jest jeszcze smutne? Masa moich znajomych, którzy naprawdę słuchają świetnej muzyki (wśród zalajkowanych artystów są u nich m.in.: Tame Impala, Jon Hopkins, Kendrick Lamar czy Caribou), z dumą przyznaje się do słuchania Trójki. Kurde, chciałbym kiedyś spędzić z nimi cały dzień w samochodzie, słuchając tej rozgłośni. Mogę się założyć, że nie wytrzymają nawet 2 godzin - no chyba że na początek natrafimy na Program Alternatywny Agnieszki Szydłowskiej. Wtedy zapewne powiedzą coś w stylu „a nie mówiłam/em, że to świetne radio”. Jednak zaraz potem z pewnością skończy się raj dla „nie żalowców” i ponownie z radioodbiorników popłynie nudna, bezpłciowa muzyka sprawiająca wrażenie obliczonej na to, by nie wzbudzać żadnych emocji i nie łamać jakichkolwiek przyzwyczajeń trójkowych słuchaczy.

Konluzja

Trójka uznawana jest za jedną z najlepszych i najbardziej opiniotwórczych rozgłośni w Polsce. Ludzie, którzy lubią o sobie myśleć jak o ambitniejszych słuchaczach czy wręcz radiowych koneserach, bez żadnej refleksji przyjmują to, co serwuje im na co dzień ekipa z Myśliwieckiej, ba! – jeszcze się tym wszystkim zachwycają. Pewnie niekiedy zdrowy rozsądek im podpowiada: „cholera, tego nie da się słuchać… ale nudy!” albo „mam w dupie kolejną nic nie wnoszącą rozmowę z jakimś gościem”, ale to przecież głupio – nawet tak przed samym sobą - przyznać się, że przełączam stację, której z dumą słucham od lat. Na miejscu młodych ludzi aspirujących do bycia świadomymi odbiorcami kultury raz na zawsze uwolniłbym się od tego zakonserwowanego balastu i poszukałbym radia, które nie idzie utartymi ścieżkami – szuka głębiej niż redaktorzy Trójki, puszcza muzykę, której nikt, kto do dzisiaj zachwyca się jedynie Pink Floyd i Dire Straits, nigdy by nie poznał, inspiruje do samodzielnego myślenia, a nie do wiernopoddańczego spijania z ust każdego słowa wypowiedzianego przez trójkowy autorytet. Wiem, że dla wielu może to się wydawać szokujące i kompletnie nie na miejscu, ale moim zdaniem już lepiej jest słuchać RMF Maxxx czy Eski niż Trójki. Moja babcia zawsze mi mówi, że nigdy nie wiadomo, co przyda się w życiu. Może kiedyś, żeby zaimponować przystojnej koleżance, trzeba będzie wyrecytować tytuły najnowszych singli Tiesto, Kamila Bednarka czy Rity Ory? Oby nie, ale tak czy inaczej więcej emocji (złe też się liczą) z pewnością dostarczy nawet najbardziej prostacka TOP 40-rozgłośnia niż do bólu skostniała Trójka.

Zdjęcie z panem Andrusem (moje ulubione) ukradzione z niezastąpionego fanpejdża Hujowe Rzeczy. Przy okazji polecam inny fanpejdż Wychowani na Trójce.